Ahmed Eflakî

Tasavvuf edebiyatının ünlü kişilerinden olan Eflâkî’nin asıl adı Ahmed olup daha çok Eflâkî nisbesiyle tanınmıştır. Büyük bir ihtimalle bir astronomi âliminden ders alıp gözlemle uğraştığı için kendisine Eflâkî nisbesinin verildiği tahmin edilmektedir.

Ayrıca Mevlânâ‘nın torunu Ulu Arif Çelebi’ye intisabın­dan dolayı hakkında Arifi nisbesi de kullanılmıştır. Altınordu Devleti sınırları içerisinde doğan Eflâkî, büyük ihtimalle tahsiline burada başlamış, daha sonra devrin önemli kültür merkezlerinden olan Konya’ya gelerek burada Sirâceddin Mesnevîhan, Abdülmü’min-i Tokadı ve Nizameddîn-i Erzincânî’den ders al­mıştır. 761/1360’ta ölmüştür.

Menâkıbu’l-ârifîn Eflâkî’nin en önemli eseri olup şeyhi Ulu Arif Çelebi‘nin isteği üzerine otuz altı yılda Farsça olarak kaleme alınmıştır. Özellikle Mevlevîlik tarihi açısından önemli olan eserde, başta Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî olmak üze­re diğer Mevlevi büyükleri ve Mevlevi tarikatı hakkında bilgiler verilmektedir.

Ay­rıca eser Anadolu’nun XII1-XIV yüzyıllardaki dinî, tarihî, sosyal ve kültürel yapı­sı hakkında önemli bilgileri bünyesinde barındırması bakımından oldukça önemli­dir. Eser, akıcı bir üslûpla kaleme alınmış­tır. Tahsin Yazıcı, Menâkıbu ‘l-ârifîn’in hem Farsça neşrini hem de Türkçe tercümesini (Ahmet Eflâkî, Ariflerin Menkıbeleri III, İstanbul ‘989) yayımlamıştır.