Sultan II. Bâyezîd devri kadın şairlerinden olup Amasyalıdır. Kaynaklar onu güzel, iffet sahibi ve hoş sohbetli biri olarak kaydederler. II. Bâyezid’in oğlu Şehzade Ahmed’in Amasya valiliği sırasında çevresinde oluşan edebî muhitte yer almayı başarmış, bayram ve Ramazan gibi değişik vesilelerle bu şehzadeye on bir methiye sunmuştur. Devrin padişahı II. Bâyezîd için de bir kasîde nazmedip gönderdiği ve karşılığında 3000 akçe ihsan aldığı bilinmektedir.
Divanının nüshalarından birinde bu padişahın kütüphane mührünün bulunması, eserinin bir nüshasını tertip ederek II. Bâyezîd’e gönderdiği kanaatini uyandırmaktadır. Zamanının önde gelen şair ve bilginlerinden Necâtî, Güvâhî, Makâmî, Münîrî, Âftâbî, Zeyneb Hatun ve Hâtemî mahlasıyla şiir söyleyen Müeyyed-zâde Ab-durrahmân ile görüşüp karşılıklı şiirler yazmıştır. Özellikle Zatî ve Necatı Bey‘e yazdığı nazireleri, kendisine bu şairlerle boy ölçüşebilecek kadar güven duyduğunu göstermesi bakımından dikkat çekicidir.
Mihrî Hatun öldüğü zaman II. Bâyezîd tarafından yaptırılıp Zevâdiye namıyla anılan bir Halvetî tekkesinde metfun bulunan dedesi Pîr İlyâs’ın yanına defnedilmiştir.
Kaynaklar onun fıkıh ve ferâiz ile ilgili eserler kaleme aldığını bildirirlerse de bunlar günümüze gelmemiştir. Ancak müstakil bir eser olduğu anlaşılan ve mesnevi formunda yazılan Tazarru-nâme’si divan nüshalarının başında yer alarak günümüze kadar ulaşmıştır. İstanbul kütüphanelerinde üç nüshası bulunan bu eser Moskova’da neşredilmiştir.
Klâsik tarzda yazdıkları şiirlerde bu tarz gereği cinsiyet farkı ihsas etmeden klişeleşmiş güzel tipini terennüm eden kadın şairlerin eserlerinden farklı olarak, onun şiirlerinde yer yer kendi cinsinin ve özlemlerini ifade eden samimi ifadelere rastlanır. Latîfî, şiirde Necati’ye ulaşmak için gazellerinin çoğunu ona nazire olarak yazdığını kaydeder. Ancak Mihrî, Necati’yi sadece kendisine örnek almakla kalmamış, şiirde bazen ona yetiştiğini imâ etmiştir.
Nitekim Latîfî, Necâtî’nin “döne döne” redifli gazeline çok nazire söylendiğini; ama Mihrî’ninkine benzer bir nazire olmadığını belirtir. Ancak Necâtî’nin bu tarz hareketlerden memnun olmadığı, onun hakkında yazdığı rivayet edilen bir kıt’adan anlaşılmaktadır. Mihrî’nin şiirleri devrinin şairlerine nazaran oldukça sade bir üslûpla nazmedilmiştir.