1. Herhangi bir nedenle tamamlanmamış, eksik bırakılmış cümlelerin sonuna konur.
Örnek: Ey kimsesiz, avare çocuklar, hele sizler, hele sizler… (Tevfik Fikret)
– Güneşin altına uzanmış pencereler, kapılar, parıltılı teller, boyalı elektrik direkleri, otomobiller… (Adnan Özyalçıner)
2. Kaba sayıldığı için veya açıklanmak istenmeyen sözcük veya bölümleri göstermek, kurmaca metinlerde duraklı, kesik kesik süren bir anlatımı yansıtmak için kullanılır.
Örnek: Kılavuzu karga olanın burnu b…tan çıkmaz.
– Olaya … Hanım ‘ın da adı karışmış.
– Üç ay oldu geleli… Komşulardan biri anlattıydı ama… Gene de… Siz… Ne de olsa…
(Adnan Özyalçıner)
3. Bir konuda birtakım örnekler verilirken başkalarının da bulunduğunu belirtmek için kullanılır. Yani örneklerin sıralanabileceği belirtilmiş olur.
Örnek: Bu gezide her öğrenci bir yemek getirmişti: köfte, dolma, helva…
4. Karşılıklı konuşmalarda yeterli olmayan, eksik bırakılan cevaplarda kullanılır.
Örnek: – Yabancı yok!
– Kimsin!
– Ali…
– Hangi Ali?
– …
5. Alıntılarda atlanmış bölümleri göstermek için kullanılır ve bu durumda yay ayraç içine alınabilir.
Örnek: Bilimin kaynağı olan akıl elbette sanata yabancı kalamaz (…) Ama tek başına akıl, ancak duygudan yana kurumuş olan Voltaire ‘in şiir benzerlerinden başka bir şey vermez.
(Suut Kemal Yetkin)
6. Alıntılarda; başta ortada ve sonda alınmayan kelime ve bölümlerin yerine konur.
Örnek: … Türkçenin çekilmediği yerler vatandır, ancak çekildiği yerler vatanlıktan çıkar…
Yahya Kemal
7. Ünlem ve seslenmelerde anlatımı pekiştirmek için konur.
Örnek: Gölgeler yaklaştılar. Bir adım kalınca onu kıyafetinden tanıdılar:
– Koca Ali… Koca Ali, be!