Aristo’nun sanat ve sanat hakkındaki düşüncelerini açıkladığı Poetika isimli eserinde eleştiri türünün tohumları atılmıştır. Bir sanat eserini değerlendirmek için kullanılacak ölçütler keşfedilmiştir. Klasik eleştiri anlayışının hâkim olduğu bu dönemden sonra Ortaçağ’dan 19. yüzyıla kadar Neoklasik eleştiri anlayışı hüküm sürmüştür. Bu eleştiri anlayışı edebiyat yaratıcılığının kaynağını, eserin yapısını, okuyucunun eser karşısındaki tavrını, insan psikolojisiyle eser arasındaki ilgiyi anlamaya ve çözmeye çalışır.
19. yüzyılda romantik eleştiri anlayışı doğar. Bu anlayışının ön planda olduğu dönemde eleştiri kavramı daha etraflıca ele alınmaya başlar. Eleştirinin malzemesi ve yöntemleri artar. Bugün hâlâ tartışılmaya devam eden birçok görüş –realizm, natüralizm, sembolizm vb.– 19. yüzyılda doğmuştur. 20. yüzyılda ortaya çıkan modern eleştiri anlayışı çeşitli ülkelerde farklı anlayışların doğmasına neden olmuştur.
Fransa’da Anatole France, Almanya’da Hermann Bahr, İngiltere’de T. S. Eliot eleştiride yeni görüşlerin temsilcilerinden bazılarıdır. Yani modern eleştiri anlayışı, tek bir görüşün değil, farklı ülkelerde ortaya çıkan birden çok eleştiri anlayışının genel adıdır. Bu anlayışların temel özellikleri eleştiriyi ayrı bir tür olarak kabul etme ve edebî eseri yazarından bağımsız olarak kendi içerisinde bir bütün olarak değerlendirmedir.